by *രാത്രിയുടെ നിഴൽ*
ഗ്രാമത്തിന്റെ അങ്ങേയറ്റത്തുള്ള, ആൾതാമസമില്ലാത്ത മാളികയിലേക്ക് ഒരു പകൽ വെളിച്ചത്തിൽപോലും ആരും തിരിഞ്ഞുനോക്കാറില്ല. ആ വീട്ടിൽ പ്രേതമുണ്ടെന്നും, അവിടെ പ്രവേശിക്കുന്നവർക്ക് ഭ്രാന്തെടുക്കുകയോ ദുർമരണം സംഭവിക്കുകയോ ചെയ്യുമെന്നും നാട്ടിൽ ഒരു പാഴ്‌വാർത്ത പരന്നിരുന്നു.
അത് കേട്ട് ചിരിച്ചവരിൽ ഒരാളായിരുന്നു അവിനാഷ്. യുക്തിവാദി, ശാസ്ത്രത്തിൽ മാത്രം വിശ്വസിക്കുന്നവൻ. കൂട്ടുകാരുമായി ഒരു പന്തയം വെച്ചാണ് അവൻ ആ മാളികയിലേക്ക് കയറാൻ തീരുമാനിച്ചത്—ഒരു രാത്രി അവിടെ ഒറ്റക്ക് താമസിക്കുക.
സന്ധ്യ മയങ്ങി, അവകാശികൾ ഉപേക്ഷിച്ചുപോയ ആ വലിയ വീടിന്റെ കറുത്ത വാതിൽ ശക്തിയായി തള്ളിത്തുറന്ന് അവിനാഷ് അകത്തേക്ക് കടന്നു. ഉള്ളിൽ തണുത്ത, പഴകിയ ഒരന്തരീക്ഷം. പൊടി മൂടിക്കിടക്കുന്ന തടിയിലുള്ള സാധനങ്ങളും, ചുവരിൽ പാതി മാഞ്ഞുപോയ ചില ചിത്രങ്ങളും. അവൻ മൊബൈലിലെ ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റ് തെളിച്ച് മുന്നോട്ട് നടന്നു.
രണ്ടാം നിലയിലെ ഒരൊറ്റ മുറിയിൽ അവൻ കിടക്കാനായി ഒരു സ്ഥലം കണ്ടെത്തി. ജനൽ തുറന്നിട്ടു. പുറത്ത് ചീവീടുകളുടെ ശബ്ദമല്ലാതെ മറ്റൊന്നും കേൾക്കാനില്ല. പതിനൊന്ന് മണി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ മൊബൈലിലെ റേഞ്ച് പോയി.
പെട്ടെന്നാണ് ആ ശബ്ദം കേട്ടത്. നേർത്ത ഒരു കരച്ചിൽ.
അവിനാഷ് ചെവിയോർത്തു. വെറും തോന്നലാവാം. അവൻ കണ്ണടച്ച് കിടന്നു.
വീണ്ടും, ഇത്തവണ അൽപം അടുത്താണ് ശബ്ദം. ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ തേങ്ങൽ പോലെ. അവൻ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു. ഹൃദയം പെരുമ്പറ കൊട്ടുന്നു. യുക്തിവാദം എവിടെയോ ഒളിച്ചു.
കൈയ്യിലെ ടോർച്ച് എടുത്ത് അവൻ ശബ്ദം കേട്ട ഭാഗത്തേക്ക് നടന്നു – താഴത്തെ നിലയിലെ ഒരു ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ അടുക്കള.
അടുക്കളയുടെ മൂലയിൽ, കട്ടിയുള്ള ഒരു ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ എന്തോ അനങ്ങുന്നതായി അവന് തോന്നി. ഫ്ലാഷ് ലൈറ്റ് അങ്ങോട്ട് അടിച്ചപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച…
അതൊരു ചെറിയ തൊട്ടിൽ ആയിരുന്നു! പൊടിയും മാറാലയും നിറഞ്ഞ, തുണി കീറിയ ഒരു പഴയ തൊട്ടിൽ. അതിനകത്ത്… ഒന്നുമില്ല. കാലിയായ തൊട്ടിൽ.
അവന് ശ്വാസം കിട്ടാതെയായി. അവിനാഷ് തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും, തൊട്ടിലിന്റെ അടുത്തുള്ള ഇരുട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു നേർത്ത ചിരി കേട്ടു.
മെല്ലെ, മെല്ലെ… ആ ചിരി ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ ഉറക്കെയുള്ള കരച്ചിലായി മാറി. അവന്റെ പിന്നിൽ, തൊട്ടിലിനടുത്ത് നിന്ന്, തണുത്തുറഞ്ഞ ഒരു കൈ അവന്റെ തോളിൽ അമർത്തി.
“എന്റെ മോനെന്തേ…”
ആ ശബ്ദം കേട്ട് അവിനാഷ് നിലത്ത് വീണുപോയി. അവൻ കഷ്ടിച്ച് തിരിഞ്ഞുനോക്കി.
കണ്ണുകൾ ഇല്ലാത്ത, അഴുകിയ ഒരു രൂപം… അതിന്റെ കൈ അവന്റെ തോളിൽ നിന്ന് മാറിയിട്ടില്ല.
അടുത്ത നിമിഷം, ആ രൂപം അവന്റെ നേർക്ക് ആഞ്ഞടുത്തു…
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, മാളികയുടെ കവാടത്തിൽ നാട്ടുകാർ അവിനാഷിന്റെ കൂട്ടുകാരെ കണ്ടു. പന്തയത്തിൽ അവൻ ജയിച്ചോ എന്നറിയാൻ വന്നതായിരുന്നു അവർ. വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറിയപ്പോൾ, അവർ കണ്ടത്…
തൊട്ടിലിന്റെ അടുത്ത്, വെളുത്ത മുടി പെട്ടെന്ന് നരച്ച ഒരു മനുഷ്യരൂപം ഭ്രാന്തമായി ചിരിക്കുന്നതാണ്. അത് അവിനാഷ് ആയിരുന്നു. അവന്റെ കൈകളിൽ ആ കാലിയായ തൊട്ടിൽ മുറുകെ പിടിച്ചിരുന്നു.
അവന്റെ കണ്ണുകൾ ശൂന്യമായിരുന്നു.
അതിന് ശേഷം, ആ മാളികയിലേക്ക് ആരും പോയിട്ടില്ല. അവിടെ നിന്ന് രാത്രിയിൽ കേൾക്കുന്ന കുഞ്ഞിന്റെ കരച്ചിലിന് കൂട്ടിന്, ഒരു ഭ്രാന്തന്റെ ചിരികൂടി ഉണ്ടായി എന്ന് മാത്രം…