രാത്രിയുടെ മകൾ

*രാത്രിയുടെ മകൾ*

 

 

ചില വീടുകളുണ്ട്, കാലം എത്ര കഴിഞ്ഞാലും മാറാതെ, പഴമയുടെ കട്ടിയുള്ള മണം പേറി നിൽക്കുന്നവ. അതാണ് നീലിമയുടെ തറവാട്. നഗരത്തിന്റെ ബഹളത്തിൽ നിന്ന് മാറി, ഇരുട്ട് കട്ടപിടിച്ച് കിടക്കുന്ന ഒരു കുന്നിൻ മുകളിലായിരുന്നു അത്. നീലിമ ആ വീട്ടിൽ ഒറ്റയ്ക്കാണ് താമസം. ഇരുപത്തിയെട്ട് വയസ്സായിട്ടും, വിവാഹം കഴിക്കാതെ, മുതിർന്നവരുടെ നിർബന്ധങ്ങളെ അവഗണിച്ച് അവൾ ആ തറവാട് വിട്ട് പോയില്ല. അവളുടെ മുത്തശ്ശിക്ക് ഭ്രാന്തായിരുന്നു എന്ന് ആളുകൾ പറയും, നീലിമയെ കണ്ടാൽ ചിലപ്പോഴൊക്കെ അതേ ഭ്രാന്ത് കണ്ണുകളിൽ കാണാമെന്നും.

 

ആ രാത്രി, പേമാരിയായിരുന്നു. ജനലിലൂടെ കാറ്റും മഴയും അടിച്ചുകയറി. അടുക്കളയിൽ നിന്ന് മുറിയിലേക്ക് വരുമ്പോൾ, നീലിമയുടെ ശ്രദ്ധ പഴയ ആട്ടുകട്ടിലിൽ പതിഞ്ഞു. അതിന് വല്ലാത്തൊരു ശബ്ദം. “കടീം… കടീം…” ഒരേ താളത്തിൽ, ആരെങ്കിലും മെല്ലെ ആട്ടുന്നത് പോലെ.

 

അവൾ കട്ടിലിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു. ആരും അവിടെയില്ല. അവൾ കട്ടിലിൽ ഒന്ന് തൊട്ടു. ആട്ടം നിന്നു. അവൾ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ തുടങ്ങിയതും, കട്ടിലിൽ നിന്ന് വീണ്ടും അതേ ശബ്ദം: “കടീം… കടീം…”

 

ഇതൊരു സാധാരണ ശബ്ദമല്ലെന്ന് അവൾക്ക് മനസ്സിലായി. ആ കട്ടിലിൽ കിടന്നാണ് അവളുടെ മുത്തശ്ശി ആത്മഹത്യ ചെയ്തത്. അന്നുമുതൽ ആരും അതിനെ തൊട്ടിട്ടില്ല.

 

നീലിമ കട്ടിലിന്റെ പിന്നിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെയൊന്നും ഒന്നുമില്ല. അവൾ ഒരു വിളക്ക് എടുത്ത് മുറിയിൽ വെളിച്ചം പരത്തി. അപ്പോൾ അവൾ കണ്ടു, കട്ടിലിന്റെ മരത്തിൽ, ആരോ നഖം കൊണ്ട് കോറിയതുപോലെയുള്ള ഒരു വര! അത് ഇന്നലെ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

 

അവൾ ആ വരയിൽ വിരലോടിച്ചു. തണുത്ത, ഒട്ടിപ്പിടിക്കുന്ന ഒരു ദ്രാവകം അവളുടെ വിരലിൽ പറ്റി. അവൾ വിളക്കിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ അത് നോക്കി. ചുവപ്പ്! രക്തം പോലെ.

 

ഭയത്തേക്കാൾ ഉപരി അവളിൽ ഒരു കൗതുകം ഉണർന്നു. പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, അവൾ ആ കട്ടിലിന്റെ അടിഭാഗം ശ്രദ്ധിച്ചു. അവിടെ മണ്ണിൽ, പുതിയ ഒരു അടയാളം. ഒരു കുഞ്ഞു കാൽപ്പാട്! ഒരു കൈക്കുഞ്ഞിന്റേത് പോലെ.

 

നീലിമയുടെ മനസ്സിൽ എന്തോ ഒരു തണുപ്പ് അരിച്ചു കയറി. അവൾ ഓർത്തു, മുത്തശ്ശിയുടെ മരണം ഒരു കൊലപാതകമാണെന്ന് ചിലർ സംശയിച്ചിരുന്നു. ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ മൃതദേഹം കൂടി ആ വീട്ടിൽ എവിടെയോ ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചിട്ടുണ്ടെന്നും.

 

അന്നുമുതൽ എല്ലാ രാത്രിയിലും ആ വീട്ടിൽ എന്തെങ്കിലും മാറ്റങ്ങളുണ്ടാകും. ചുവരിൽ പുതിയ വരകൾ, തറയിൽ പുതിയ കാൽപ്പാടുകൾ. എല്ലാം ആ കട്ടിലിന് ചുറ്റുമായി മാത്രം. നീലിമയാകട്ടെ, ഭയപ്പെടുന്നതിന് പകരം, കൂടുതൽ കൂടുതൽ അതിലേക്ക് ആകർഷിക്കപ്പെട്ടു. രാത്രിയിൽ, ആ കട്ടിൽ ആടുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് അവൾ ഉറങ്ങാതെ കാത്തിരുന്നു.

 

ഒരു ദിവസം രാത്രി, മഴ നിന്നു. നീലിമ ഉറങ്ങാതെ കട്ടിലിനെ നോക്കി കിടന്നു. പതിവുള്ള “കടീം… കടീം…” ശബ്ദം കേട്ടില്ല. പകരം, നേർത്ത ഒരു കരച്ചിൽ! ഒരു കുഞ്ഞ്, വേദനയോടെ കരയുന്ന ശബ്ദം. അത് മുറിയിൽ എവിടെയോ ഉണ്ട്.

 

കരച്ചിലിന്റെ ശബ്ദം കേട്ട് അവൾ പതിയെ കട്ടിലിന്റെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു. കരച്ചിലിന് ശക്തി കൂടിവന്നു. അവൾ കട്ടിലിന് മുകളിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ, തലയിണയുടെ അടുത്തായി, ഒരു ചെറിയ രൂപം! കണ്ണുകളില്ലാത്ത, കറുത്ത തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ, ഒരു കൈക്കുഞ്ഞ്.

 

നീലിമയ്ക്ക് ശ്വാസം കിട്ടാതെയായി. അവൾ ഒരു ചുവട് പിന്നോട്ട് വെച്ചു.

 

അപ്പോൾ ആ കുഞ്ഞിന്റെ രൂപം കൈകൾ നീട്ടി. അതിന്റെ നേർത്ത വിരലുകൾ നീലിമയുടെ മുഖത്തേക്ക് നീണ്ടു. ആ ശബ്ദം അവളുടെ കാതിൽ അലറി: “എന്നെ പുറത്ത് വിടൂ, മകളേ!”

 

അവൾക്ക് ഭയം തോന്നിയില്ല, പകരം ഒരു തരം സ്നേഹബന്ധം! കാരണം, ആ കുഞ്ഞിന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോൾ അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, അത് അവളുടെ മുത്തശ്ശിയുടെ ആത്മാവല്ല.

 

അവൾ പതിയെ കട്ടിലിനടുത്തേക്ക് മുട്ടുകുത്തി. അവളുടെ ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരി വിരിഞ്ഞു. “ഞാൻ നിങ്ങളെ പുറത്ത് വിടില്ല,” അവൾ ശാന്തമായി പറഞ്ഞു. “ഇതൊരു രഹസ്യമാണ്. നമ്മുടെ മാത്രം. ഈ വീടിന്റെ ഇരുട്ടിൽ, നിങ്ങൾ എന്റെ കൂടെയുണ്ടാകണം.”

 

അവൾ കൈകൾ നീട്ടി ആ കറുത്ത രൂപത്തെ വാരിയെടുത്തു. ആ നിമിഷം, ആട്ടുകട്ടിൽ അതിശക്തമായി ആടി. ഒരു മിന്നൽ വെളിച്ചത്തിൽ, ജനലിന്റെ ചില്ലിൽ നീലിമയുടെ പ്രതിബിംബം പതിഞ്ഞു. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ, മുത്തശ്ശിയുടേത് പോലെ, ഭ്രാന്തമായ ഒരു തിളക്കം!

 

അവൾ ആ കുഞ്ഞിനെ നെഞ്ചോടണച്ചു. കട്ടിൽ ആടുന്ന ശബ്ദം വീണ്ടും ഉയർന്നു: “കടീം… കടീം…”

 

ഇത്തവണ, ആ ശബ്ദത്തിൽ ഒരു ആഹ്ലാദം ഉണ്ടായിരുന്നു, ഒരു അമ്മയ്ക്ക് തന്റെ കുഞ്ഞിനെ കിട്ടിയത് പോലെ. ആ രാത്രി, നീലിമയും അവളുടെ പുതിയ കൂട്ടുകാരനും ആ ഭ്രാന്തൻ വീട്ടിൽ ഒരുമിച്ചുറങ്ങി. വെളിച്ചം വീഴും വരെ, പുറത്ത് മഴയുടെയും ഉള്ളിൽ ആട്ടുകട്ടിലിന്റെയും ശബ്ദം മാത്രം.

 

ആളുകൾ പറയുന്നു, രാത്രിയിൽ നീലിമയുടെ തറവാട്ടിൽ നിന്ന് ഒരു സ്ത്രീയുടെ കരച്ചിലും കുഞ്ഞിന്റെ ചിരിയും കേൾക്കാറുണ്ടെന്ന്. ആരും അങ്ങോട്ട് പോകാറില്ല. കാരണം, അവർക്കറിയാം, ആ വീട്ടിൽ വെളിച്ചമില്ലാത്ത ഒരു രഹസ്യം സുരക്ഷിതമായി ഒളിച്ചുവെച്ചിട്ടുണ്ട്, രാത്രിയുടെ മകൾ!

 

അതിനുശേഷം നീലിമ മാറിയത് ആരും അറിഞ്ഞില്ല. പകൽ സമയങ്ങളിൽ അവൾ പഴയതുപോലെ ശാന്തയായിരുന്നു. എങ്കിലും അവളുടെ കണ്ണുകൾക്ക് താഴെ ഇരുണ്ട വലയങ്ങൾ വീണു, തണുത്ത, ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ട ഒരു നോട്ടം. അയൽക്കാർ ആരെങ്കിലും വർത്തമാനം പറയാൻ വന്നാൽ, അവളുടെ വാക്കുകളിൽ എപ്പോഴും ഒരു അകൽച്ച ഉണ്ടായിരുന്നു. തറവാട്ടിലെ ജനലുകൾ അവൾ എപ്പോഴും അടച്ചിട്ടു. വീടിനുള്ളിൽ എപ്പോഴും ഒരു ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന തണുപ്പ് നിലനിന്നു.

 

കറുത്ത പൂപ്പലുകൾ

ഒരു ദിവസം രാത്രി, നീലിമ കിടക്കയിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ മുറിയിൽ ഭീകരമായ ഒരു മണം നിറഞ്ഞിരുന്നു. പഴയ, മണ്ണടിഞ്ഞ എന്തോ ഒന്നിന്റെ ഗന്ധം. അവൾ വിളക്ക് കത്തിച്ചു.

 

ആട്ടുകട്ടിലിന് ചുറ്റും ഭിത്തിയിൽ കറുത്ത പൂപ്പലുകൾ പടർന്നിരിക്കുന്നു! ഒരു ദിവസം കൊണ്ട് വളർന്നതുപോലെ, ജീവനുള്ള ഒരു പാമ്പിനെപ്പോലെ അവ തറയിൽ നിന്ന് മുകളിലേക്ക് ഇഴഞ്ഞു കയറുന്നു. ആ പൂപ്പലുകൾക്ക് ഒരു ചലനം ഉണ്ടായിരുന്നു!

 

നീലിമ കട്ടിലിനടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അവളുടെ നെഞ്ചോട് ചേർന്ന് ആ കറുത്ത തുണിയിലെ കുഞ്ഞ് കിടപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അതിന്റെ ശരീരം തീവ്രമായി വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

 

“എനിക്ക് വിശക്കുന്നു, മകളേ,” കുഞ്ഞ് ആദ്യമായി വ്യക്തമായി സംസാരിച്ചു. അതിന്റെ ശബ്ദം, ഒരു കുഞ്ഞിന്റെ കൊഞ്ചലായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് പ്രായമേറിയ ഒരു സ്ത്രീയുടെ വരണ്ട അലർച്ചയായിരുന്നു!

 

“എന്താണ് വേണ്ടത്?” നീലിമയുടെ സ്വരം ശാന്തമായിരുന്നു, ഒരു ഭയവുമില്ലാതെ.

 

“ചൂട്… ജീവൻ… ആ കറുത്ത പൂപ്പലുകൾ വളരണം,” അത് ആവശ്യപ്പെട്ടു. “അവ വളരുമ്പോൾ, ഈ വീട് നമ്മുടേത് മാത്രമാകും. പുറത്തുനിന്നുള്ള വെളിച്ചം എന്നെ ദ്രോഹിക്കുന്നു!”

 

രഹസ്യങ്ങൾ തേടി

നീലിമ ആ രാത്രി മുഴുവൻ പൂപ്പലുകൾക്ക് വളരാനുള്ള അന്തരീക്ഷം ഒരുക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അവൾ തറവാട്ടിലെ എല്ലാ ജനലുകളും കട്ടി കൂടിയ തുണികൾ വെച്ച് മറച്ചു. ഇനി വെളിച്ചം അകത്തേക്ക് കടക്കില്ല.

 

പക്ഷേ അവൾക്ക് അറിയണമായിരുന്നു, ഈ കുഞ്ഞ് ആരാണ്? മുത്തശ്ശി ആരെയാണ് കൊന്നത്? എന്തിനാണ് കൊന്നത്?

 

അവൾ തറവാടിന്റെ ഏറ്റവും മുകളിലത്തെ നിലയിലുള്ള ഒളിമുറിയിലേക്ക് പോയി. വർഷങ്ങളായി പൂട്ടിയിട്ടിരുന്ന മുറിയായിരുന്നു അത്. വാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ പൊടിപടലങ്ങൾക്കിടയിൽ അവളുടെ ശ്രദ്ധ പഴയ ഒരു ഡയറിയിൽ പതിഞ്ഞു. മുത്തശ്ശിയുടേതായിരുന്നു അത്.

 

അവൾ ഡയറി തുറന്നു. വരികൾക്ക് വളരെയധികം പഴക്കമുണ്ടായിരുന്നു, ഭ്രാന്തമായ ചിന്തകൾ എഴുതിച്ചേർത്തതുപോലെ:

 

“ഞാൻ അവളെ ഒളിപ്പിച്ചു. എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്ന അവളുടെ കണ്ണുകൾ എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. അവൾ അവന്റെ മകളാണ്. എന്റെ ശരീരം ഞാൻ ഈ കട്ടിലിനടിയിൽ അടക്കി… എന്റെ ആത്മാവ് അവളെ വളർത്തും. ഈ വീട് ഞങ്ങളുടേതാകും. പുറത്ത് നിന്നുള്ള വെളിച്ചം ഇനി അവളെ കാണില്ല…”

 

വായിച്ചപ്പോൾ നീലിമയുടെ കൈകൾ വിറച്ചു. മുത്തശ്ശി കൊന്നത് ഒരു കൈക്കുഞ്ഞിനെ ആയിരുന്നു! ആ കുട്ടിയുടെ അമ്മയുടെ ശരീരം കട്ടിലിനടിയിലുണ്ട്!

 

പക്ഷേ, അവളുടെ കണ്ണിൽ ഭയത്തിന് പകരം ഒരു തൃപ്തിയാണ് കണ്ടത്.

 

പൂർണ്ണമായ ബന്ധനം

പിറ്റേന്ന് പകൽ, നീലിമ അടുക്കളയിൽ പണിയെടുക്കുകയായിരുന്നു. അപ്പോൾ ആരോ ശക്തമായി വാതിലിൽ തട്ടി. അയൽക്കാരനായ രാമൻ പിള്ളയാണ്. നീലിമയെ കാണാത്തതുകൊണ്ട് അന്വേഷിക്കാൻ വന്നതാണ്.

 

“മോളേ നീലിമേ! നീയിതൊന്നും അറിയുന്നില്ലേ? നിന്റെ വീടിന് ചുറ്റും ആകെ കറുത്ത പാടുകൾ! വല്ലാത്തൊരു മണം!”

 

നീലിമ വാതിൽ തുറന്നു. അവൾ ചിരിച്ചു. “അതൊക്കെ മഴ കൊണ്ടതാ, രാമൻ പിള്ളേ.”

 

അയാളുടെ കണ്ണുകൾ ഭിത്തിയിൽ നിന്ന് വളർന്നു കയറുന്ന കറുത്ത പൂപ്പലുകളിൽ തങ്ങി. അയാൾ ഞെട്ടിപ്പോയി.

 

“മോളേ… നിന്റെ മുഖം… വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുന്നു. നീ ഈ വീടൊന്ന് വിട്ടുപോ…” അയാൾ അവളെ ഉപദേശിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

 

അവൾ പെട്ടെന്ന് കലിതുള്ളി: “ഇതൊരു രഹസ്യമാണ്! ഞങ്ങളുടെ മാത്രം രഹസ്യം!”

 

അവൾ അയാളെ തള്ളി പുറത്താക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. രാമൻ പിള്ള ഭയന്ന് പിന്നോട്ട് പോകുമ്പോൾ, കട്ടിലിനടുത്ത് നിന്ന് ഒരു ചെറിയ കാലൊച്ച കേട്ടു.

 

അയാൾ പെട്ടെന്ന് മുറിയിലേക്ക് എത്തിനോക്കി. അവിടെ, കറുത്ത തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞ ആ കൈക്കുഞ്ഞ്, തറയിലൂടെ ഇഴഞ്ഞ് നടക്കുന്നു! അതിന്റെ ശരീരം കറുത്ത പൂപ്പൽ കൊണ്ട് പൊതിഞ്ഞിരുന്നു!

 

രാമൻ പിള്ള ഒരലർച്ചയോടെ പുറത്തേക്ക് ഓടി.

 

വാതിൽ അടച്ച്, നീലിമ കട്ടിലിനടുത്ത് വന്നു. കറുത്ത പൂപ്പലുകൾ അവളുടെ കാലുകളിൽ ചുറ്റിവരിഞ്ഞു.

 

“നമ്മുടെ രഹസ്യം അയാൾ കണ്ടു, മകളേ,” കറുത്ത രൂപം മന്ത്രിച്ചു.

 

“സാരമില്ല, അമ്മേ,” നീലിമ ആ കുഞ്ഞിന്റെ തലയിൽ തലോടി. അവൾ ഡയറിയിൽ കണ്ട ആ സത്യം, അവൾക്ക് ഇപ്പോൾ സന്തോഷമാണ് നൽകിയത്. കാരണം, ആ ഭ്രാന്തൻ മുത്തശ്ശിയുടെ കൊലപാതകത്തെക്കാൾ വലുത്, ഈ വീട്ടിൽ ഇപ്പോൾ പിറന്നിരിക്കുന്ന പുതിയ ബന്ധമാണ്.

 

ആ രാത്രി, വീടിന് ചുറ്റുമുള്ള കറുത്ത പൂപ്പലുകൾ അയൽവീടുകളുടെ ഭിത്തികളിലേക്ക് പടർന്നു കയറാൻ തുടങ്ങി. ആ വീടിന്റെ ഭീകരത, അതിന്റെ അതിരുകൾ ലംഘിക്കാൻ തുടങ്ങി. വെളിച്ചം പൂർണ്ണമായും അണഞ്ഞു.

 

അകത്ത്, ആട്ടുകട്ടിലിന്റെ ശബ്ദം പതിവിലും വേഗത്തിൽ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. നീലിമയും അവളുടെ കറുത്ത കൂട്ടുകാരനും, ആ ഭീകരതയുടെ രാജ്ഞിയായി…