by ഗ്രാമത്തിന്റെ ശാന്തതയിൽ, നെൽവയലുകളുടെ മണവും പുഴയുടെ കുളിർമയും അലിഞ്ഞുചേർന്ന ‘ശിവപുരം’ എന്ന കൊച്ചു ഗ്രാമം. അവിടത്തെ പേരുകേട്ട വിദ്യാലയമാണ് ശ്രീശൈലം ഹയർ സെക്കൻഡറി സ്കൂൾ.
പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസ്സിലെ മിടുക്കി വിദ്യാർത്ഥിനിയാണ് പാർവതി. പഠനത്തിൽ അവൾക്ക് എതിരാളികളില്ല. കൂടാതെ, എല്ലാവരോടും ചിരിച്ച മുഖത്തോടെ പെരുമാറുന്ന, ഊർജ്ജസ്വലയായ പ്രകൃതവുമാണ് പാർവതിയുടേത്.
അതേ സമയം, നഗരത്തിലെ തിരക്കുകളിൽ നിന്ന് ആ സ്കൂളിലേക്ക് പുതിയ കണക്ക് അദ്ധ്യാപകനായി വന്നിരിക്കുകയാണ് ഇന്ദ്രജിത്. കാഴ്ചയിൽ അതിസുന്ദരനെങ്കിലും, സ്വഭാവത്തിൽ കടുപ്പക്കാരനാണ്. ക്ലാസ്സിൽ ആരും ചിരിക്കില്ല, സംസാരിക്കില്ല; പേര് കേട്ടാൽ തന്നെ കുട്ടികൾക്ക് ഭയമാണ്. വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് അയാളെ ഒരു ‘കലിപ്പൻ അദ്ധ്യാപകൻ’ ആയിരുന്നു.
ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ ആദ്യ ക്ലാസ്സ്. ഒരു കണക്കിലെ സൂത്രവാക്യം തെറ്റിച്ചതിന് ഒരു വിദ്യാർത്ഥിയെ അദ്ദേഹം രൂക്ഷമായി ശാസിച്ചു. അന്തരീക്ഷം ഭയം നിറഞ്ഞതായി. അപ്പോഴാണ്, സാധാരണ പോലെ ചിരിച്ച മുഖത്തോടെ, ശാന്തമായി പാർവതി എഴുന്നേറ്റത്.
“സാർ, ആ സൂത്രവാക്യം വരുന്ന വഴി ഇതിലും ലളിതമായി ഒന്നു പറഞ്ഞു കൊടുത്താൽ കുട്ടികൾക്ക് എളുപ്പത്തിൽ മനസ്സിലാകും,” പാർവതി വിനയത്തോടെ പറഞ്ഞു.
ഇന്ദ്രജിത് ഒരല്പം അമ്പരന്നെങ്കിലും, “ക്ലാസ് മുറികളിൽ വിദ്യാർത്ഥികൾ അദ്ധ്യാപകനെ തിരുത്തുന്നത് മര്യാദകേടാണ്!” എന്ന് പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം പാർവതിയെ ശാസിച്ചു. എങ്കിലും, അവളുടെ പഠനത്തിലുള്ള അറിവും ആത്മവിശ്വാസവും അദ്ദേഹത്തെ ആകർഷിച്ചു.
ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി. കർക്കശക്കാരനായ ഇന്ദ്രജിത് സ്കൂളിലെ ഉച്ചഭക്ഷണ സമയത്തും, പുഴയുടെ അരികിലെ ഒഴിഞ്ഞ ബെഞ്ചിലിരുന്ന് പുസ്തകങ്ങളിൽ മുഴുകി. ഒറ്റപ്പെട്ട ജീവിതമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റേത്.
അങ്ങനെയിരിക്കെ, ശിവപുരം ക്ഷേത്രത്തിലെ പ്രധാന ഉത്സവമായ തിരുവാതിര അടുത്തുവന്നു. പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസ്സുകാരുടെ കലാപരിപാടിക്ക് പഠനത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ലെന്ന് പാർവതിക്ക് മനസ്സിലായി. അവൾ ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഇന്ദ്രജിത്തിനെ കണ്ടു. തിരുവാതിര പരിശീലനമുള്ള ദിവസങ്ങളിൽ കണക്കിന്റെ ക്ലാസ്സ് വൈകുന്നേരം വെക്കണമെന്ന് അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു.
ഇന്ദ്രജിത് അത് തള്ളിക്കളഞ്ഞെങ്കിലും, പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ക്ലാസ്സിൽ വന്ന പാർവതി അത്ഭുതപ്പെട്ടു. ബോർഡിന്റെ ഒരു വശത്ത് കണക്കിലെ സൂത്രവാക്യങ്ങളും മറുവശത്ത് തിരുവാതിരക്കളിയുടെ ചുവടുകൾ അടയാളപ്പെടുത്തിയ ചിത്രങ്ങളും!
“വൈകുന്നേരം 5 മണി മുതൽ 6 മണി വരെ കണക്കിന്റെ അധിക ക്ലാസ്സ് ഉണ്ടാകും,” ഇന്ദ്രജിത് ഗൗരവം വിടാതെ പറഞ്ഞു. “അതിനുശേഷം നിങ്ങൾ തിരുവാതിര പഠിച്ചോളൂ. പഠനം മുടങ്ങിപ്പോകരുത്.”
ആ കലിപ്പൻ അദ്ധ്യാപകൻ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെയാണെങ്കിലും തങ്ങളുടെ സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടി വഴങ്ങിയത് പാർവതിയുടെ മനസ്സിൽ വലിയ മതിപ്പുണ്ടാക്കി.
തിരുവാതിരയുടെ പരിശീലന ദിവസങ്ങൾ തുടങ്ങി. ഒരു ദിവസം, പുഴയോരത്തെ സ്കൂളിന്റെ പഴയ വരാന്തയിലിരുന്ന് പാർവതി പാടുന്ന തിരുവാതിരപ്പാട്ടിന്റെ ഈണം കേട്ട് ഇന്ദ്രജിത് അങ്ങോട്ട് വന്നു.
“പാർവതി… ഈ പാട്ട് എൻ്റെ അമ്മയ്ക്ക് വളരെ ഇഷ്ടമുള്ളതായിരുന്നു,” ഇന്ദ്രജിത് പതിവില്ലാത്ത മൃദുവായി സംസാരിച്ചു. “നഗരത്തിലെ തിരക്കിനിടയിൽ ഈ ഗ്രാമീണ ജീവിതം, ഈ പാട്ടുകൾ… എല്ലാം ഞാൻ മറന്നിരുന്നു.”
ഇന്ദ്രജിത്തിൻ്റെ ഉള്ളിലെ ഗ്രാമസ്നേഹിയും, നഷ്ടപ്പെട്ട ഓർമ്മകളും നിറഞ്ഞ മനുഷ്യനെ പാർവതി ആദ്യമായി കണ്ടറിഞ്ഞു. പാട്ടുകൾക്കും ചുവടുകൾക്കുമിടയിൽ, അദ്ധ്യാപകനും വിദ്യാർത്ഥിനിയും എന്നതിലുപരി, ഒരേ ഇഷ്ടങ്ങൾ പങ്കുവെക്കുന്ന രണ്ട് വ്യക്തികളായി അവർ അടുത്തു. ആ കലിപ്പ് പുറംതോടിനുള്ളിൽ ഒതുങ്ങിയ സ്നേഹം ഇന്ദ്രജിത്ത് തിരിച്ചറിഞ്ഞു. പാർവതിയോടുള്ള പ്രണയം അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിൽ മൊട്ടിട്ടു.
ഒരു ദിവസം കനത്ത മഴ കാരണം സ്കൂളിൽ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ പാർവതിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. വീട്ടിൽ അത്യാവശ്യമായി എത്തേണ്ടതുകൊണ്ട്, അവൾ നിറഞ്ഞൊഴുകുന്ന ശിവപുരം പുഴ കടന്നുപോകുന്ന നടപ്പാലത്തിലൂടെ ധൃതിയിൽ നടന്നു.
പുഴയരികിലുണ്ടായിരുന്ന ഇന്ദ്രജിത് അപകടം മണത്തു. ഒരു നിമിഷം പോലും ആലോചിക്കാതെ, അദ്ദേഹം പുഴയിലേക്ക് ഇറങ്ങി, പേടിച്ച് വിറച്ചുപോയ പാർവതിയെ പിടിച്ച് സുരക്ഷിതമായി കരയിൽ എത്തിച്ചു. അന്ന് ആദ്യമായി, പാർവതി ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭയത്തിനു പകരം നിറഞ്ഞ കരുതലും സ്നേഹവും കണ്ടു.
പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു, പാർവതി ഉന്നത വിജയം നേടി. തനിക്ക് ഉപരിപഠനത്തിന് പോകാൻ കഴിഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ പോലും, ഈ ഗ്രാമത്തിൽ തന്നെ അധ്യാപികയായി സേവനമനുഷ്ഠിക്കണമെന്നാണ് തൻ്റെ ആഗ്രഹമെന്ന് അവൾ ഇന്ദ്രജിത്തിനോട് പറഞ്ഞു.
“നന്നായി പഠിക്കുന്ന കുട്ടികൾ ഇങ്ങനെയല്ല ചിന്തിക്കേണ്ടത്, പാർവതി. നീ നഗരത്തിലേക്ക് പോകണം. വലിയ സ്വപ്നങ്ങൾ കാണണം,” അദ്ദേഹം അവളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചു.
അന്ന് വൈകുന്നേരം, ഇരുവരും ആദ്യമായി സംസാരിച്ച പുഴയരികിലെ ബെഞ്ചിൽ ഇരിക്കുമ്പോൾ, ഇന്ദ്രജിത് തൻ്റെ മനസ്സിലെ ഇഷ്ടം തുറന്നു പറഞ്ഞു.
“ഇന്നുവരെ എൻ്റെ ജീവിതത്തിൽ കണക്കിലെ നിയമങ്ങളോ, സൂത്രവാക്യങ്ങളോ മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. പക്ഷേ, നീ… നീയാണ് എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ ‘സൂത്രവാക്യം’, പാർവതി. ശിവപുരം എന്നെ പഠിപ്പിച്ച ഏറ്റവും വലിയ പാഠം നീയാണ്. ഞാൻ നിന്നെ പ്രണയിക്കുന്നു.”
ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് പാർവതിയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞു. അവൾ മെല്ലെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു:
“എൻ്റെ ടീച്ചർ ആകാൻ വന്ന ആളല്ലേ, എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ തുണയും താങ്കൾ തന്നെയാകണം.”
അങ്ങനെ, ഇന്ദ്രജിത്തിന്റെയും പാർവതിയുടെയും പ്രണയം ആ ശിവപുരം ഗ്രാമത്തിലെ പുഴപോലെ ശാന്തമായും, എന്നാൽ അതിശക്തമായും ഒഴുകാൻ തുടങ്ങി. അവരുടെ പ്രണയകഥ ഗ്രാമത്തിലെ പാടവരമ്പുകളിലും പുഴയോരത്തും ഒരു മധുരമായ ഈണമായി മാറി.