by അരവിന്ദ് പാർട്ടി ഓഫീസിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങുമ്പോൾ സമയം രാത്രി ഒൻപത് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഒരു ദിവസത്തെ തിരക്കിട്ട പരിപാടികൾക്കൊടുവിൽ ശരീരവും മനസ്സും വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു. അടുത്ത തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ തനിക്ക് നിർണ്ണായകമായ ഒരു സ്ഥാനം ലഭിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ഓരോ നിമിഷവും അയാൾ രാഷ്ട്രീയം എന്ന ലോകത്ത് ജീവിക്കുകയായിരുന്നു. വാഹനം വീട്ടിലേക്ക് തിരിക്കുമ്പോൾ, നാളെ രാവിലെ അമ്മയെ കാണാമെന്നും കുറച്ചു സമയം സംസാരിക്കാമെന്നും അയാൾ മനസ്സിൽ കണക്കുകൂട്ടി.
വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ പതിവില്ലാതെ ലൈറ്റുകളെല്ലാം അണഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആര്യയുടെ മുറിയിൽ മാത്രം നേരിയ വെളിച്ചമുണ്ട്. ‘ഉറങ്ങിക്കാണില്ല,’ അരവിന്ദ് ഓർത്തു. കതകു തുറന്ന് അകത്ത് കയറിയതും എന്തോ ഒരു നിഴൽ അനങ്ങിയതുപോലെ തോന്നി. അയാൾ ശ്രദ്ധിച്ചില്ല. നേരെ സ്വന്തം മുറിയിലേക്ക് നടന്നു, വസ്ത്രം മാറി വരാൻ. ഷർട്ട് അഴിച്ചുമാറ്റുമ്പോൾ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം. “അരവിന്ദേട്ടാ…” ആര്യയുടെ ശബ്ദമായിരുന്നു. അവൾ പതിവില്ലാതെ മുറിയിലേക്ക് വരുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ അരവിന്ദിന് അത്ഭുതമായി.
“എന്താ ആര്യേ, ഈ നേരത്ത്?”
“എനിക്കൊന്ന് സംസാരിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു.” അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ പതിവില്ലാത്തൊരു നേർത്ത വിറയൽ.
“എന്താ കാര്യം? നീ ഇരിക്ക്.”
അരവിന്ദ് ബെഡിൽ ഇരുന്നതും ആര്യ വാതിൽ ചാരി. അവൾ തിരിഞ്ഞു നിന്നു, മുഖത്ത് വല്ലാത്തൊരു ഭയവും ആകാംഷയും.
“അരവിന്ദേട്ടാ, നന്ദു…”
“നന്ദിതയോ? അവൾക്ക് എന്തുപറ്റി? അവൾ ഇവിടെയുണ്ടോ?”
അരവിന്ദ് ചോദിക്കുമ്പോഴേക്കും വാതിൽ ശക്തിയായി തുറക്കപ്പെട്ടു. പുറത്ത് ടോർച്ചിന്റെ വെളിച്ചത്തിൽ കുറെ ആളുകൾ. അവരുടെ ക്യാമറഫ്ലാഷുകൾ മുറിയിൽ മിന്നിമറഞ്ഞു. അടുത്ത നിമിഷം, ആര്യയുടെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞുള്ള നോട്ടം അരവിന്ദ് കണ്ടു. പിന്നീട് നന്ദിതയെയും.
ആ കാഴ്ചയിൽ അരവിന്ദിന്റെ മനസ്സിലൂടെ ഒരു മിന്നൽ കടന്നുപോയി. തന്റെ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതം… തന്റെ കുടുംബത്തിന്റെ മാനം… എല്ലാം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തകർന്നു വീഴുകയാണോ?
ആദ്യത്തെ അമ്പരപ്പിൽ നിന്ന് അരവിന്ദ് സ്വയം വീണ്ടെടുക്കുമ്പോഴേക്കും മുറിയിൽ വന്നവർ തങ്ങളുടെ “ദൗത്യം” പൂർത്തിയാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മിന്നുന്ന ക്യാമറാ ഫ്ലാഷുകൾക്കിടയിൽ, നന്ദിത ഭയം കൊണ്ട് തളർന്ന് ആര്യയുടെ പിന്നിൽ ഒളിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. അരവിന്ദിന് ചുറ്റും നിന്ന മുഖങ്ങളിൽ മാധ്യമങ്ങളുടെ ക്രൂരമായ ആകാംഷയും രാഷ്ട്രീയ എതിരാളികളുടെ വിജയം കണ്ട ഭാവവുമായിരുന്നു.
“മിസ്റ്റർ അരവിന്ദ്, താങ്കളിൽ നിന്ന് ഞങ്ങൾ ഇത് പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല,” ഒരാൾ മൈക്ക് അരവിന്ദിന്റെ നേർക്ക് നീക്കി, “സഹോദരിയുടെ സുഹൃത്തുമായി ഇത്രയും രഹസ്യമായ ഒരു ബന്ധം? ഇതിന് താങ്കൾക്ക് ജനങ്ങളോട് മറുപടി പറയേണ്ടിവരും.”
നന്ദിത ആ സമയം നിലത്തോട് അടുത്ത ഒരു കസേരയിൽ തലതാഴ്ത്തി ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അരവിന്ദ് തന്റെ ഷർട്ട് വലിച്ചെടുത്ത് ധരിച്ചു. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ദേഷ്യമോ ഭയമോ ആയിരുന്നില്ല; പകരം തകർന്നുപോയ ഒരു വിശ്വാസത്തിന്റെ നിസ്സംഗതയായിരുന്നു. അയാൾ നേരെ ആര്യയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അവൾ നിയന്ത്രണം വിട്ട് കരയുകയായിരുന്നു.
“നീ… നീ എന്തിനാണ് നന്ദിതയെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നത്?” അരവിന്ദിന്റെ ശബ്ദം താഴ്ന്നതെങ്കിലും ഉരുക്കുമുഴക്കം പോലെ മുറിയിൽ മുഴങ്ങി.
“ഏട്ടാ… ഞാൻ… എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു,” ആര്യ കരച്ചിലിനിടയിൽ വിങ്ങി.
അരവിന്ദിന്റെ അമ്മയുടെ നിലവിളി കേട്ടാണ് അടുത്ത നിമിഷം മുറി നിശ്ശബ്ദമായത്. രാഷ്ട്രീയത്തിലെ അതികായനായ അച്ഛൻ ശാന്തൻ മേനോൻ, കൽപ്രതിമ പോലെ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്തെ ഭാവം വായിച്ചെടുക്കാൻ അരവിന്ദിന് കഴിഞ്ഞില്ല. ഒരുപക്ഷേ, ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി താൻ തകർന്നുപോയ മകനെയായിരിക്കും അദ്ദേഹം അപ്പോൾ കണ്ടത്.
പിറ്റേന്നത്തെ പ്രഭാതം മലയാളക്കരയ്ക്ക് ഒരു കൊടുങ്കാറ്റായിരുന്നു. ചാനലുകൾ മുറിച്ച ചിത്രങ്ങളും ഊഹാപോഹങ്ങളും കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. ‘വിശ്വാസവഞ്ചന’, ‘യുവനേതാവിന്റെ ഇരട്ട ജീവിതം’, ‘രാഷ്ട്രീയത്തിലെ അധാർമികത’ തുടങ്ങിയ തലക്കെട്ടുകൾ അരവിന്ദിന്റെ ഭാവിയെ അപ്പാടെ മാറ്റിമറിച്ചു. നന്ദിതയുടെ ചിത്രം പോലും ചാനലുകളിൽ പ്രചരിച്ചു.
വിഷയം പാർട്ടിയിലും കുടുംബത്തിലും അതിശക്തമായ ചർച്ചയായി. ശാന്തൻ മേനോൻ തന്റെ മകനെ വിളിച്ചുവരുത്തി. ആ സംഭാഷണത്തിൽ സ്നേഹമോ വാത്സല്യമോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; പരുഷമായ ഒരു നേതാവിന്റെ ശബ്ദം മാത്രം.
“നിനക്ക് എന്ത് പറയാനുണ്ട് അരവിന്ദ്?”
“അച്ഛാ, അവിടെ ഒന്നും സംഭവിച്ചിട്ടില്ല. അതൊരു കെണിയായിരുന്നു. എന്നെ രാഷ്ട്രീയപരമായി തകർക്കാൻ വേണ്ടി ആരോ…”
“നിന്നോട് ആരു പറഞ്ഞു രാത്രിയിൽ ഒരു യുവതിയെ നിന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിപ്പിക്കണമെന്ന്? അതെല്ലാം ഇനി ഇവിടെ പറയേണ്ട. സംഭവം സംഭവിച്ചു. എന്റെ രാഷ്ട്രീയ ജീവിതം, ഈ കുടുംബത്തിന്റെ മാനം, അതെല്ലാം ഇനി നിലനിൽക്കണമെങ്കിൽ ഒരു വഴി മാത്രമേയുള്ളൂ.”
അച്ഛൻ കസേരയിലേക്ക് ചാരി കണ്ണുകൾ അടച്ചു.
“നിങ്ങൾ വിവാഹിതരാകണം.”
ആ വാക്കുകൾ അരവിന്ദിന്റെ കാതുകളിൽ ഒരു ഇടിമുഴക്കം പോലെ പതിച്ചു. അയാൾ ഒരുനിമിഷം നന്ദിതയെ ഓർത്തു. ഒരു മുറിയിൽ വെച്ച് കാണേണ്ടിവന്ന, സംസാരിച്ചിട്ടില്ലാത്ത, താനറിയാത്ത ഒരു പെൺകുട്ടിയെ.
ശാന്തൻ മേനോന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അരവിന്ദ് തളർന്നുപോയി. വിവാഹം. അതും യാതൊരു ഇഷ്ടവുമില്ലാത്ത, കേവലം തെറ്റിദ്ധാരണയുടെ പേരിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയ ഒരു പെൺകുട്ടിയെ. “അച്ഛാ, ഇത് ശരിയല്ല. നന്ദിതയ്ക്ക് ഇതിൽ യാതൊരു പങ്കുമില്ല. ഒരു തെറ്റിദ്ധാരണയുടെ പേരിൽ അവളുടെ ജീവിതം…”
“അവളുടെ ജീവിതമോ? ഈ വീട്ടിലെ ആരുടെയും ജീവിതം ഇനി നിന്റെ രാഷ്ട്രീയ ഭാവിയുടെ ഭാരം പേറാൻ വയ്യ. നാളെ രാവിലെ ഈ വിവാഹനിശ്ചയം പ്രഖ്യാപിക്കണം. അനാവശ്യ ചോദ്യങ്ങൾക്കൊന്നും ഇനി ഇവിടെ സ്ഥാനമില്ല,” ശാന്തൻ മേനോൻ വാക്കുകൾക്ക് മുറുക്കം നൽകി.
അരവിന്ദ് ആ രാത്രി സ്വന്തം മുറിയിൽ ഏകാന്തനായി ഇരുന്നു. തന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ആദർശങ്ങളും, ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തകർന്നടിഞ്ഞ രാഷ്ട്രീയ ഭാവിയും അയാളുടെ മനസ്സിൽ കയ്പേറി. ഈ വിവാഹം തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ ‘പോസ്റ്റ്’ ആയിരിക്കും. എന്നാൽ, നന്ദിതയുടെ അവസ്ഥയെന്തായിരിക്കും? ഒരു നിമിഷത്തെ ദുരന്തത്തിൽ, അവൾക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്നത് സ്വപ്നങ്ങൾ കാണാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യമല്ലേ?
അതേ സമയം, വീടിന്റെ മറ്റൊരറ്റത്തുള്ള മുറിയിൽ നന്ദിത ആര്യയോടൊപ്പം ഭയന്നുവിറച്ച് ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. ചിത്രങ്ങൾ വരച്ച്, സ്വപ്നങ്ങൾ നെയ്ത്, സൗഹൃദങ്ങളിൽ സന്തോഷം കണ്ടെത്തി ജീവിച്ച അവൾക്ക്, പൊടുന്നനെ താൻ ഒരു രാഷ്ട്രീയ നാടകത്തിലെ ഉപകരണമായത് വിശ്വസിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
“നന്ദു, എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. എന്നെ ആരോ ചതിച്ചതാണ്. ഏട്ടൻ എന്നോട് സംസാരിക്കാൻ വരുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞാണ് ആരോ എന്നെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിച്ച് ഏട്ടന്റെ മുറിയിലേക്ക് വിളിച്ചത്. എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു ഇതൊരു കെണിയായിരിക്കുമെന്ന്,” ആര്യ വിതുമ്പി.
“സാരമില്ല ആര്യ,” നന്ദിതയുടെ സ്വരം നേർത്തിരുന്നു. “ഇനി എന്ത് ചെയ്യും? എന്റെ അമ്മയും അച്ഛനും… അവർക്ക് ഇത് താങ്ങാൻ കഴിയില്ല.”
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ, രണ്ടു കുടുംബാംഗങ്ങളും ബ്രോക്കറും മാത്രം പങ്കെടുത്ത ഒരു കൂടിക്കാഴ്ച നടന്നു. നന്ദിതയുടെ വീട്ടുകാർക്ക് ഈ വിവാഹത്തിന് സമ്മതിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. അപമാനം ഭയന്ന്, മകളുടെ ഭാവിയോർത്ത് അവർ തലകുനിച്ചു.
അരവിന്ദ് നന്ദിതയുടെ മുന്നിൽ ചെന്നു. ആദ്യമായി അവർ സംസാരിക്കാൻ പോവുകയായിരുന്നു.
“നന്ദിത,” അരവിന്ദ് മൃദുവായി വിളിച്ചു. “എനിക്ക് അറിയാം ഇതൊരു ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള സാഹചര്യമാണെന്ന്. ഈ വിവാഹത്തിന് എനിക്ക് സമ്മതമില്ല. പക്ഷേ, അച്ഛൻ ഒരു തീരുമാനം എടുത്തു കഴിഞ്ഞു. നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെ ഈ അപമാനത്തിൽ നിന്ന് രക്ഷിക്കാൻ ഇത് മാത്രമാണ് വഴി. പക്ഷേ… എനിക്ക് നിങ്ങളോട് ഒരു വാക്ക് തരാനുണ്ട്. ഇതൊരു ബന്ധനം മാത്രമായിരിക്കും. നിങ്ങൾക്കിഷ്ടമുള്ളതുപോലെ ജീവിക്കാം. ഒരു ഭർത്താവിന്റെ അധികാരമോ അവകാശങ്ങളോ ഞാൻ ചോദിക്കില്ല.”
നന്ദിത തലയുയർത്തി അയാളെ നോക്കി. അയാളുടെ കണ്ണുകളിൽ ആത്മാർത്ഥതയുടെ ഒരു നേർത്ത തിളക്കം അവൾ കണ്ടു. ഒരു രാഷ്ട്രീയക്കാരന്റെ കൗശലമായിരുന്നില്ല ആ മുഖത്ത്.
“എനിക്കും ഈ വിവാഹം വേണ്ട അരവിന്ദ്,” അവൾ പതിഞ്ഞ ശബ്ദത്തിൽ പറഞ്ഞു. “ഞാനിപ്പോൾ എങ്ങോട്ടാണ് പോകേണ്ടത് എന്നെനിക്കറിയില്ല. എന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾ, എന്റെ ലോകം… എല്ലാം തീർന്നു. നിങ്ങളുടെ പേര് കളങ്കപ്പെട്ടതിന്റെ ശിക്ഷയായി എനിക്ക് ഈ ജീവിതം സ്വീകരിക്കേണ്ടി വന്നാൽ… അത് ചെയ്യാം. പക്ഷേ, നിങ്ങൾ പറഞ്ഞതുപോലെ ഇതൊരു കരാർ മാത്രമായിരിക്കും.”
വിവാഹനിശ്ചയം ലളിതമായി നടന്നു. ദിവസങ്ങൾക്കുള്ളിൽ, രാഷ്ട്രീയ തിരക്കുകൾ ഒഴിവാക്കി, വളരെ കുറഞ്ഞ ആളുകളുടെ സാന്നിധ്യത്തിൽ അവരുടെ വിവാഹം നടന്നു. താലി കെട്ടുമ്പോൾ, അരവിന്ദിന്റെ മനസ്സിൽ നിറയെ പ്രതിഷേധമായിരുന്നു. നന്ദിതയുടെ കഴുത്തിൽ ആ ഭാരം ഒരു ചിലങ്ക പോലെ തൂങ്ങി.
ആ രാത്രി, അവർക്ക് വേണ്ടി ഒരുക്കിയ മനോഹരമായ മുറിയിൽ, രണ്ടു അപരിചിതർ അകലം പാലിച്ച് നിന്നു. പൂക്കളും മെഴുകുതിരികളും നിറഞ്ഞ ആ മുറിക്ക് ഒരു പ്രണയഗന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ അവർക്കിടയിൽ വലിയൊരു മതിൽ നിലകൊണ്ടു.
അരവിന്ദ് സോഫയിൽ ഇരുന്നു. നന്ദിത ബെഡിൽ മുട്ടിന്മേൽ തലവച്ച് ഇരുന്നു.
“നിങ്ങൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടില്ലെങ്കിൽ, എനിക്ക് സോഫയിൽ കിടക്കാം,” അരവിന്ദ് പറഞ്ഞു.
നന്ദിത പ്രതികരിച്ചില്ല. അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ച് കിടന്നു. ആ മുറിയുടെ നിശ്ശബ്ദതയിൽ അവരുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് മാത്രം മുഴങ്ങി കേട്ടു.
ആദ്യത്തെ ഒരാഴ്ച ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന നിശ്ശബ്ദതയുടേതായിരുന്നു. വീട്ടിലെ എല്ലാവരും അവരെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കനൽ ഇപ്പോഴും അടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ അരവിന്ദ് രാവിലെ നേരത്തെ ഓഫീസിലേക്ക് പോകും. തന്റെ പ്രതിച്ഛായ വീണ്ടെടുക്കാനും പാർട്ടിക്കുള്ളിലെ വിമതസ്വരങ്ങളെ ഒതുക്കാനും അയാൾക്ക് കൂടുതൽ സമയം ആവശ്യമായിരുന്നു. രാത്രി വൈകി, എല്ലാവരും ഉറങ്ങിയെന്ന് ഉറപ്പായ ശേഷമേ അയാൾ മുറിയിലേക്ക് മടങ്ങിയെത്തിയിരുന്നുള്ളൂ. നന്ദിതയാകട്ടെ, മുറിയുടെ ഏകാന്തതയിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി. സോഫയിൽ ചുരുണ്ട് കിടക്കുന്ന അരവിന്ദും ബെഡിന്റെ ഒരറ്റത്ത് ചുമരിന് അഭിമുഖമായി തിരിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന നന്ദിതയും – ഒരു വീട്ടിൽ, ഒരു മുറിയിൽ, രണ്ട് ഏകാന്ത ദ്വീപുകൾ പോലെ അവർ ജീവിച്ചു.
ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച വൈകുന്നേരം, ഒരു പ്രധാന മീറ്റിംഗ് മാറ്റിവെച്ചതുകൊണ്ട് അരവിന്ദ് പതിവിലും നേരത്തെ എത്തി. ഹാളിൽ അമ്മയെ കണ്ടപ്പോൾ അയാൾക്ക് വിഷയം മാറ്റി സംസാരിക്കേണ്ടിവന്നു. ഒടുവിൽ മുറിയിലെത്തിയപ്പോൾ നന്ദിതയെ കണ്ടു. കയ്യിലെ സ്കെച്ച് പാഡിൽ അവൾ എന്തോ വരയ്ക്കുകയായിരുന്നു. പുറംതിരിഞ്ഞിരുന്നതിനാൽ അവൾ അയാളെ കണ്ടില്ല.
അരവിന്ദ് പതിയെ വാതിൽ ചാരി. ശബ്ദം കേട്ട് നന്ദിത ഞെട്ടിപ്പിടഞ്ഞ് തിരിഞ്ഞുനോക്കി. പേടിച്ച് അവൾ സ്കെച്ച് പാഡ് നെഞ്ചോട് ചേർത്തുപിടിച്ചു.
“സോറി. ഞാൻ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാൻ ശ്രമിച്ചില്ല,” അരവിന്ദ് പറഞ്ഞു. ഷൂസൂരി മാറ്റിവച്ച് അയാൾ സോഫയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു.
“ഏയ്, സാരമില്ല,” നന്ദിത മറുപടി പറഞ്ഞു. അവളുടെ സ്വരം പതറിയിരുന്നു.
അരവിന്ദ് സോഫയിൽ ഇരുന്ന് ലാപ്ടോപ്പ് തുറക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ അവളിലേക്ക് നീണ്ടു. അവളുടെ ഭയപ്പെട്ട കണ്ണുകളിലെ നിഷ്കളങ്കത അയാളെ അലട്ടി.
“നിങ്ങൾ… നിങ്ങൾക്ക് ലൈറ്റ് അടിച്ചാൽ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകുമോ? എനിക്കല്പം ജോലി ചെയ്യാനുണ്ട്,” അയാൾ ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല. എനിക്ക് വേണ്ടത്ര വെളിച്ചമുണ്ട്,” നന്ദിത ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
കുറച്ച് നേരം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അരവിന്ദ് ലാപ്ടോപ്പ് അടച്ചു വെച്ചു. തന്റെ കമ്പ്യൂട്ടറിനേക്കാൾ ശ്രദ്ധ അവളിലെ ചിത്രകലയിൽ ആയിരുന്നു എന്ന് അയാൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.
“എന്താണ് വരയ്ക്കുന്നത്? കാണാൻ പറ്റുമോ?” അരവിന്ദ് ചോദിച്ചു.
നന്ദിത ഒന്ന് മടിച്ച ശേഷം പതിയെ സ്കെച്ച് പാഡ് തുറന്ന് അയാളുടെ നേർക്ക് നീട്ടി.
അരവിന്ദ് അത്ഭുതത്തോടെ നോക്കി. ഒരു രാഷ്ട്രീയ കോലാഹലങ്ങൾക്കും എത്തിപ്പിടിക്കാൻ കഴിയാത്തത്രയും ശാന്തമായ ഒരു ചിത്രം. ഒരു മുല്ലവള്ളിയും അതിൽ വിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന രണ്ടു പൂക്കളുമായിരുന്നു അത്. പൂക്കളുടെ ഇതളുകൾക്ക് അവൾ നൽകിയ സൂക്ഷ്മമായ വിശദാംശങ്ങൾ അയാളെ ആകർഷിച്ചു.
“വളരെ മനോഹരമായിരിക്കുന്നു, നന്ദിത,” അരവിന്ദ് ആത്മാർത്ഥമായി പറഞ്ഞു.
“നന്ദി. എനിക്ക് ആകെ അറിയാവുന്ന ഒരു ലോകം ഇതാണ്.” അവളുടെ സ്വരത്തിൽ നേരിയ വിഷാദം നിഴലിച്ചു.
“നിങ്ങൾക്ക് ചിത്രം വരയ്ക്കാൻ ഒരുപാട് ഇഷ്ടമാണല്ലേ?”
“അതെ. മറ്റെന്തെങ്കിലും കാര്യത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കാൻ പറ്റാതെ വരുമ്പോൾ ഞാൻ ഇതിൽ മുഴുകിയിരിക്കും. അപ്പോൾ ഈ പുറം ലോകത്തെ ദുരിതങ്ങളൊന്നും എന്നെ ബാധിക്കില്ല.”
ആദ്യമായിട്ടാണ് അവർ ഇങ്ങനെ ദാമ്പത്യം എന്ന ഭാരമില്ലാതെ, വെറും രണ്ട് വ്യക്തികളായി സംസാരിക്കുന്നത്. അരവിന്ദ് അവളെ നോക്കി. ഈ ബന്ധനത്തിന്റെ പേരിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ വേദനിക്കുന്നത് അവളായിരിക്കുമെന്ന് അയാൾക്ക് തോന്നി.
“നിങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട പൂവ് ഏതാണ്?” അരവിന്ദ് ചോദിച്ചു.
നന്ദിതയുടെ മുഖത്ത് ഒരു നേരിയ ചിരി വിടർന്നു. “മുല്ലപ്പൂവ്. അതിന്റെ ഗന്ധം… അത് എന്നെ എന്റെ ഗ്രാമത്തിലെ വീട്ടിലെത്തിക്കും. എത്ര തിരക്കിനിടയിലും ആ സുഗന്ധം എനിക്ക് ശാന്തത നൽകും.”
“രാഷ്ട്രീയം നിങ്ങളുടെ ലോകത്തെ നശിപ്പിച്ചു കളഞ്ഞതിൽ എനിക്ക് ദുഃഖമുണ്ട്,” അരവിന്ദ് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു. “ഞാനിതുവരെ നിങ്ങളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചിട്ടില്ല. ഈ വിവാഹം എനിക്ക് എന്റെ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ ഒരു രക്ഷാകവചം മാത്രമായിരുന്നു. പക്ഷേ, ഇത് നിങ്ങളുടെ ജീവിതമാണ് കളഞ്ഞത്.”
നന്ദിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “നിങ്ങളെങ്കിലും ഇത് മനസ്സിലാക്കിയതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്. എനിക്കൊരു രാഷ്ട്രീയക്കാരന്റെ ഭാര്യയായി ജീവിക്കാൻ കഴിയില്ല അരവിന്ദ്. ആ ലോകം എനിക്ക് അന്യമാണ്. എനിക്ക് എന്റെ പൂക്കളും വരകളും മതി.”
“നമുക്കൊരു സൗഹൃദമാകാൻ ശ്രമിച്ചാലോ?” അരവിന്ദ് ചോദിച്ചു. “ഒരു ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരെന്ന നിലയിലല്ല. മറിച്ച്, ഈ മുറിക്കുള്ളിൽ പരസ്പരം വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്ന രണ്ടു സുഹൃത്തുക്കളായി.”
ആ ചോദ്യം അവൾ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നില്ല. അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു പ്രതീക്ഷയുടെ നേർത്ത തിളക്കം ഉണ്ടായി. ആദ്യമായി ആ ബന്ധനത്തിന്റെ ഭാരം അല്പം കുറഞ്ഞതുപോലെ അവൾക്ക് തോന്നി.
“നന്ദി,” നന്ദിത പറഞ്ഞു. “എങ്കിൽ, നമുക്ക് സുഹൃത്തുക്കളാവാം. പക്ഷേ രാഷ്ട്രീയത്തെക്കുറിച്ച് മാത്രം സംസാരിക്കരുത്.”
ആ രാത്രി, സോഫയിലും കട്ടിലിലുമായി അവർ കിടന്നെങ്കിലും, അവരുടെ ഹൃദയങ്ങൾക്കിടയിലെ അകലം കുറഞ്ഞിരുന്നു. മുല്ലപ്പൂവിന്റെ സുഗന്ധം പോലെ, ആ മുറിയിൽ ഒരു പുതിയ ബന്ധത്തിന്റെ സൗഹൃദഗന്ധം വിരിഞ്ഞു.
അവരുടെ സൗഹൃദം വളർന്നത് വളരെ സ്വാഭാവികമായ വേഗത്തിലായിരുന്നു. രാഷ്ട്രീയ ചർച്ചകൾ ഒഴിവാക്കാനുള്ള നന്ദിതയുടെ നിബന്ധന അരവിന്ദിന് ഒരു ആശ്വാസമായിരുന്നു. അത്രയും കാലം അയാൾ ചർച്ച ചെയ്തതും കേട്ടതും കണ്ടതുമെല്ലാം രാഷ്ട്രീയമായിരുന്നു. എന്നാൽ നന്ദിതയുടെ അടുത്ത്, വരകളെക്കുറിച്ചും നിറങ്ങളെക്കുറിച്ചും മുല്ലപ്പൂവിൻ്റെ ഗന്ധത്തെക്കുറിച്ചും സംസാരിക്കുമ്പോൾ, അയാൾക്ക് തന്നിലെ സാധാരണക്കാരനായ മനുഷ്യനെ തിരികെ കിട്ടാൻ തുടങ്ങി.
അരവിന്ദ് പോകുന്നതിന് മുമ്പ് ദിവസവും നന്ദിതയ്ക്കായി ഒരു കാപ്പി ഉണ്ടാക്കാൻ തുടങ്ങി. കടുപ്പം കുറഞ്ഞ, അൽപ്പം മധുരമുള്ള കാപ്പി. ഒരു ദിവസം, പതിവില്ലാതെ നന്ദിത കാപ്പിയുമായി അരവിന്ദിൻ്റെ അരികിൽ ചെന്നു.
“എന്താ നന്ദിത?”
“ഇതൊരു മറുപടിയാണ്. നിങ്ങൾ എല്ലാ ദിവസവും എനിക്കായി ഉണ്ടാക്കി തരുന്ന കാപ്പിക്ക്.”
ആ ദിവസം, രാവിലെ തിരക്കിനിടയിലും അവർ കുറച്ചധികം നേരം സംസാരിച്ചു. നന്ദിതയുടെ സ്വപ്നങ്ങളെക്കുറിച്ച്, ചിത്രകലയോടുള്ള അവളുടെ ഇഷ്ടത്തെക്കുറിച്ച്. അരവിന്ദ് തൻ്റെ തിരക്കിട്ട രാഷ്ട്രീയ ജീവിതത്തിനിടയിൽ നഷ്ടപ്പെടുത്തിയ ഇഷ്ടങ്ങളെക്കുറിച്ച് പങ്കുവെച്ചു.
“ഒരുപാട് വലിയ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു വിജയിക്കാനായി ശ്രമിക്കുമ്പോൾ, ഈ ചെറിയ സന്തോഷങ്ങളാണല്ലേ നമ്മെ ജീവിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നത്?” നന്ദിത ഒരു ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.
“അതെ, ഈ മുറിയിലെ നിൻ്റെ വരകളും ഈ കാപ്പിയുടെ രുചിയും മാത്രമാണ് ഇപ്പോൾ എൻ്റെ സമാധാനം,” അരവിന്ദ് ആ നിമിഷം സത്യമാണ് പറഞ്ഞതെന്ന് നന്ദിതയ്ക്ക് തോന്നി.
വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ അരവിന്ദ് നേരത്തെ എത്താൻ തുടങ്ങി. അയാളുടെ ചിന്തകളിലേക്ക് നന്ദിത കടന്നുചെല്ലുന്നതിൻ്റെ തെളിവായിരുന്നു അത്. രാഷ്ട്രീയ എതിരാളികളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നതിന് പകരം, നന്ദിത ഏത് വിഷയത്തെക്കുറിച്ചാവും വരയ്ക്കുന്നത് എന്നായി അയാളുടെ ആകാംഷ.
ഒരു ദിവസം രാത്രി, അരവിന്ദ് ഉറക്കമുണർന്നപ്പോൾ നന്ദിത ബെഡിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് എന്തോ എഴുതുന്നത് കണ്ടു.
“നന്ദിത, എന്തുപറ്റി? എന്താണ് എഴുതുന്നത്?”
നന്ദിത ഞെട്ടാതെ, ഒരു നേർത്ത ചിരിയോടെ അയാളെ നോക്കി. “ഒന്നുമില്ല, എൻ്റെ ചിന്തകൾ കുറിച്ചിടുകയായിരുന്നു.”
“നിങ്ങൾക്ക് കവിതകൾ ഇഷ്ടമാണോ?”
“വളരെ ഇഷ്ടമാണ്. ഞാനൊരിക്കലും കവിത എഴുതാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല. എന്നാൽ ഇപ്പോൾ… ഈ നിമിഷങ്ങൾ… എൻ്റെ മനസ്സിൽ ചില വരികൾ രൂപപ്പെടുന്നു.”
“നിങ്ങൾക്ക് എന്നെ വിശ്വസിക്കാമെങ്കിൽ, ആ വരികൾ എന്നെ വായിച്ചു കേൾപ്പിക്കാമോ?” അരവിന്ദ് ചോദിച്ചു.
നന്ദിതയുടെ കവിളുകളിൽ ഒരു നേരിയ ചുവപ്പ് പടർന്നു. അവൾ ഒന്ന് മടിച്ചശേഷം, തൻ്റെ ഡയറി തുറന്നു വായിച്ചു:
> “അറിയാതെ നമ്മളൊരറയിൽ ബന്ധിതരായി,
> അകലെയെന്നാകിലും അരികിൽ വന്നീടുന്നു.
> നിഴൽ മായുംപോലെ, ഭയം നീങ്ങുംപോലെ,
> നിൻ്റെ മൗനമെൻ്റെ നിശ്ശബ്ദതയോട് കിന്നാരം ചൊല്ലുന്നു.
> മുല്ലപ്പൂവിൻ്റെ ഗന്ധമറിഞ്ഞൊരാ ദിനം,
> കാപ്പിയുടെ കയ്പിലും മധുരമുണ്ട്.
> അറിയാത്തൊരു യാത്രയുടെ ഒടുവിൽ,
> നീയെന്ന ലോകത്ത് ഞാനെന്നും സുരക്ഷിത.”
>
വായിച്ചു നിർത്തിയപ്പോൾ, അരവിന്ദ് ഒരുനിമിഷം കണ്ണടച്ചിരുന്നു. ആ വരികളിലെ നിഷ്കളങ്കമായ പ്രണയം, അവരുടെ ബന്ധത്തിൻ്റെ യഥാർത്ഥ അവസ്ഥ, എല്ലാം അയാളുടെ ഹൃദയത്തിൽ സ്പർശിച്ചു.
“നന്ദിത… ഇത് വളരെ മനോഹരമാണ്. എൻ്റെ മനസ്സിലെ വികാരങ്ങൾ തന്നെയാണ് നിങ്ങൾ കുറിച്ചത്.”
ആ രാത്രിയിൽ, ബെഡിൻ്റെയും സോഫയുടെയും അകലം അവർ അറിഞ്ഞില്ല. അവരുടെ കണ്ണുകൾ ആദ്യമായി പ്രണയം പങ്കുവെച്ചു. ആ നിമിഷം, തങ്ങളുടെ വിവാഹത്തിന് കാരണമായ രാഷ്ട്രീയ കെണിയെ അവർ മറന്നു. ഒരു സൗഹൃദം പതിയെ പ്രണയത്തിൻ്റെ മനോഹരമായ തലത്തിലേക്ക് വളരുകയായിരുന്നു.
അധ്യായം 6: ആദ്യ സ്പർശം
അവരുടെ പ്രണയം മൊട്ടിട്ടതോടെ മുറിയിലെ അന്തരീക്ഷം മാറിമറിഞ്ഞു. അരവിന്ദ് എത്ര തിരക്കുണ്ടെങ്കിലും നന്ദിതയുടെ കൂടെ സമയം ചിലവഴിക്കാൻ തുടങ്ങി. രാഷ്ട്രീയത്തിലെ തൻ്റെ എല്ലാ കൗശലങ്ങളും ഒരു സാധാരണക്കാരനായി അവളുടെ മുന്നിൽ വെടിഞ്ഞു.
ഒരു ദിവസം, രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ചില സമ്മർദ്ദങ്ങൾ കാരണം അരവിന്ദ് വല്ലാതെ ക്ഷീണിച്ചിരുന്നു. രാത്രിയിൽ മുറിയിലെത്തിയപ്പോൾ അയാൾ തലവേദന കൊണ്ട് വിഷമിച്ചു. നന്ദിത അവനെ നോക്കി. തൻ്റെ സുഹൃത്തായ ഭർത്താവിനോട് അവൾക്ക് വല്ലാത്ത വാത്സല്യം തോന്നി.
“അരവിന്ദ്, നിങ്ങൾക്ക് നല്ല തലവേദനയുണ്ടല്ലേ?”
അരവിന്ദ് തലയാട്ടി. നന്ദിത പതിയെ അടുത്തേക്ക് വന്ന് അയാളെ ബെഡിലേക്ക് കിടത്തി. ഒന്നും പറയാതെ, അവൾ അയാളുടെ നെറ്റിയിലും നെറുകയിലും തടവിക്കൊടുത്തു. അവളുടെ മൃദുവായ വിരലുകളുടെ സ്പർശം അയാളുടെ വേദനയെ അലിയിച്ചില്ലാതാക്കുന്നതുപോലെ അയാൾക്ക് തോന്നി. അത് സൗഹൃദമായിരുന്നില്ല, ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാർക്കിടയിൽ മാത്രം സംഭവിക്കുന്ന, കരുതലുള്ള ഒരു പ്രണയസ്പർശമായിരുന്നു.
“നന്ദിത…” അരവിന്ദ് പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ വിളിച്ചു.
“ഒന്നും പറയേണ്ട. കുറച്ചുനേരം ഇങ്ങനെ കിടന്നാൽ മതി.”
അരവിന്ദ് അവളുടെ കൈയ്കളിൽ പിടിച്ചു. തലോടൽ തുടർന്നുകൊണ്ടേയിരുന്നു. കുറച്ചു സമയത്തിന് ശേഷം, തലവേദന മാറിയ അരവിന്ദ് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. അവരുടെ കണ്ണുകൾ തമ്മിൽ കോർത്തു. ഒരു നിമിഷം അവർ സംസാരിച്ചില്ല. അവരുടെ ബന്ധനത്തിൻ്റെ എല്ലാ ഭാരവും അപ്രത്യക്ഷമായ നിമിഷമായിരുന്നു അത്. ആ രാത്രിയിൽ, അരവിന്ദ് സോഫയിൽ കിടന്നില്ല. ബെഡിൻ്റെ ഇരു കോണുകളിലായി, അവർ പരസ്പരം അകലം പാലിച്ച് കിടന്നുറങ്ങി. എങ്കിലും, ആ മുറിയിൽ പ്രണയത്തിൻ്റെ ചൂടുണ്ടായിരുന്നു.
നന്ദിതയുടെ പിറന്നാൾ ദിവസമാണ് അവരുടെ പ്രണയം പൂർണ്ണമായും മൊട്ടിട്ടത്. അന്ന് രാവിലെ അരവിന്ദ് ഓഫീസിലേക്ക് പോയില്ല. നന്ദിത ഉറക്കമുണർന്നപ്പോൾ, മുല്ലപ്പൂക്കൾ നിറഞ്ഞ ഒരു വലിയ പൂക്കൂടയും അതിനടുത്ത് താൻ ഇഷ്ടപ്പെട്ട കാപ്പിയും അവൾ കണ്ടു.
“ജന്മദിനാശംസകൾ നന്ദിത,” അരവിന്ദ് ചിരിച്ചു.
അവൾക്ക് അത്ഭുതമായി. താൻ മുല്ലപ്പൂവിൻ്റെ ഇഷ്ടം പറഞ്ഞത് അയാൾ ഓർത്തു!
“ഇന്ന് എൻ്റെ കൂടെ പുറത്തുവരാൻ നിങ്ങൾക്ക് സമ്മതമാണോ? ഒരു സുഹൃദ്ബന്ധത്തിൽ നിന്ന് നമ്മളൊരു പ്രണയബന്ധത്തിലേക്ക് മാറിയതിൻ്റെ ആഘോഷം?” അരവിന്ദ് ചോദിച്ചു.
നന്ദിതയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു. “സമ്മതമാണ് അരവിന്ദ്. വളരെ സന്തോഷമുണ്ട്.”
അവർ നഗരത്തിൽ നിന്ന് വളരെ അകലെയുള്ള, ശാന്തമായ ഒരു തീരദേശത്തേക്ക് പോയി. അവിടെ അവർ ആദ്യമായി കൈകോർത്തു നടന്നു. നന്ദിതയുടെ കൈകളിലെ സ്പർശം അരവിന്ദിന് തണുത്ത വെള്ളം പോലെ കുളിർമ നൽകി.
“നന്ദിത,” അരവിന്ദ് അവളെ നിർത്തി തൻ്റെ നേർക്ക് തിരിച്ചു. “നിങ്ങളില്ലെങ്കിൽ എൻ്റെ ജീവിതം വീണ്ടും ആ പഴയ ഇരുണ്ട രാഷ്ട്രീയ ലോകത്ത് മാത്രമാവുമായിരുന്നു. ആ കെണി… അതൊരു കെണിയായിരുന്നില്ല, എന്നെ നിങ്ങളിലേക്ക് എത്തിച്ച വിധിയായിരുന്നു. ഞാൻ നിങ്ങളെ…”
അരവിന്ദ് പൂർത്തിയാക്കുന്നതിന് മുമ്പ് നന്ദിത അവനെ നോക്കി ചിരിച്ചു. “നമ്മൾ രണ്ടുപേരും ഒരുപോലെയാണ് അരവിന്ദ്. ഞാനും നിങ്ങളെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു. ഈ ബന്ധനം ഒരിക്കലും ഞാനുപേക്ഷിക്കില്ല.”
അരവിന്ദ് അവളെ തന്നിലേക്ക് ചേർത്തു. ആ തീരത്തിൻ്റെ അസ്തമയ സൂര്യൻ അവരുടെ പ്രണയത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിച്ചു. അവരുടെ ചുണ്ടുകൾ ആദ്യമായി പരസ്പരം ചേർന്നു. അനിവാര്യമായ ഒരു വിവാഹബന്ധം, ഇപ്പോൾ മനോഹരമായ ഒരു പ്രണയകഥയായി മാറിയിരിക്കുന്നു.
രാഷ്ട്രീയ തിരക്കുകൾക്കിടയിലും ഞായറാഴ്ചകൾ അരവിന്ദിന് നന്ദിതയുടെ മാത്രമായിരുന്നു. ആ ദിവസങ്ങളിൽ അയാൾ പാർട്ടി ഓഫീസിലേക്കോ പൊതുപരിപാടികൾക്കോ പോകാതെ, നന്ദിതയോടൊപ്പം വീട്ടിൽ ഒതുങ്ങിക്കൂടി. നന്ദിതയ്ക്ക് അടുക്കളയിൽ സഹായിക്കുന്നത് അരവിന്ദ് ഒരുപാട് ആസ്വദിച്ചിരുന്നു. പുറത്ത് കരുത്തനായ രാഷ്ട്രീയ നേതാവാണെങ്കിലും, അടുക്കളയിൽ അയാൾ നന്ദിതയുടെ ഏറ്റവും നല്ല സഹായിയായിരുന്നു.
അന്ന് ഞായറാഴ്ച ഉച്ചയ്ക്ക്, നന്ദിത സ്പെഷ്യലായി അടപ്രഥമൻ ഉണ്ടാക്കാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലായിരുന്നു. അരവിന്ദ് അടകൾ നുറുക്കാനും ശർക്കര പാനി ഉണ്ടാക്കാനും അവളെ സഹായിച്ചു. അടുക്കളയിൽ പാത്രങ്ങളുടെ ശബ്ദങ്ങൾക്കും ചിരികൾക്കും മാത്രം സ്ഥാനമുണ്ടായിരുന്നു.
നന്ദിത ശ്രദ്ധയോടെ ശർക്കര പാനി കാച്ചുന്നതിനിടയിൽ, അരവിന്ദ് ഒരു അടയെടുത്ത് നന്ദിതയുടെ ചുണ്ടിനരികിൽ നീട്ടി.
“മധുരം കുറവാണോ എന്ന് നോക്കിക്കേ?” കള്ളച്ചിരിയോടെ അയാൾ ചോദിച്ചു.
നന്ദിത ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ആ അട തിന്നു. “ഉം… കുറവുണ്ട്. നിങ്ങൾ ശർക്കരപ്പാനിയിൽ മധുരം കുറച്ചുവല്ലേ?”
“ശർക്കരപ്പാനിക്കല്ല, നന്ദിത. എൻ്റെ ജീവിതത്തിലെ മധുരം കുറഞ്ഞുപോയിരുന്നു. നിങ്ങൾ വന്നതിന് ശേഷമാണ് എൻ്റെ ജീവിതം വീണ്ടും മധുരമായത്,” അരവിന്ദ് മൃദുവായി പറഞ്ഞു.
നന്ദിതയുടെ കവിളിൽ ഒരു നേരിയ ചുവപ്പ് പടർന്നു. അവൾ ചിരി മറച്ചുകൊണ്ട് ശ്രദ്ധ തിരിച്ചു, “അടകൾ കരിഞ്ഞുപോകും. നിങ്ങൾ ഇത് ഇളക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നേ.”
അരവിന്ദ് ചിരിച്ചു കൊണ്ട് കയ്യിലുള്ള തവി വാങ്ങി പതുക്കെ ഇളക്കാൻ തുടങ്ങി. “എന്തായാലും, ഈ അടപ്രഥമനെങ്കിലും മധുരമുള്ളതായിരിക്കട്ടെ. നമ്മൾ രണ്ടും പരസ്പരം ഇഷ്ടമില്ലാതെ, ഒരു തണുപ്പൻ കരാറിൽ ജീവിച്ചു തീർക്കേണ്ടിയിരുന്നവരാണ്.”
“അതെ,” നന്ദിത തലയാട്ടി. “ആദ്യം ഈ കല്യാണം ഒരു ഭാരമായി തോന്നി. ഒരുപാട് കരഞ്ഞു. ഇനി ഈ അടുക്കളയിൽ നിങ്ങൾ അടുത്തില്ലാത്ത ഒരു ദിവസം എനിക്ക് ഓർക്കാൻ പോലും കഴിയില്ല.”
അരവിന്ദ് കയ്യിലിരുന്ന തവി മാറ്റിവച്ച് അവളുടെ തോളിൽ കൈവെച്ചു. “എൻ്റെ കാര്യവും അതുപോലെയാണ്. നിങ്ങൾ എൻ്റെ ലോകം മാറ്റിമറിച്ചു. രാഷ്ട്രീയത്തിലെ കടുപ്പവും മത്സരവും എന്നെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചപ്പോൾ, ഈ അടുക്കളയും ഈ മുല്ലപ്പൂവിന്റെ ഗന്ധവുമാണ് എനിക്കൊരു അഭയമായത്.”
“ഈ പ്രഥമൻ പോലെയാവട്ടെ നമ്മുടെ ജീവിതം,” നന്ദിത കണ്ണുകളെടുക്കാതെ അയാളെ നോക്കി. “ആദ്യമൊക്കെ കയ്പാണെങ്കിലും, പതിയെ പതിയെ മധുരം നിറയും. കട്ടിയുള്ള ശർക്കരപ്പാനിയായി നമ്മൾ ഒരുമിച്ചു ചേരും.”
അരവിന്ദ് അവളുടെ നെറ്റിയിൽ മൃദുവായി ചുംബിച്ചു. “നമുക്ക് ഈ അടപ്രഥമനിലൂടെ നമ്മുടെ ജീവിതം തുടങ്ങാം നന്ദിത. പഴയ കെണികളെല്ലാം മറന്നുകൊണ്ട്, മധുരം മാത്രം നിറഞ്ഞ ഒരു പുതിയ ജീവിതം.”
ആ നിമിഷം, ആ അടുക്കളയിൽ അവരുടെ പ്രണയം പൂർണ്ണമായി. ചിരികളും മധുരമുള്ള സംഭാഷണങ്ങളും ഇട കലർന്ന ആ അന്തരീക്ഷം, അവരുടെ പ്രണയബന്ധം എത്രത്തോളം സ്വാഭാവികവും ആഴത്തിലുള്ളതുമായി മാറിയെന്ന് വിളിച്ചോതുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
